De juiste toedracht is nooit duidelijk geworden. Zeker is wel dat Wim Bink uit Gilze tijdens schermutselingen met vijandelijke eenheden in Nederlands Oost-Indië het leven liet. De heer H. Weekhout uit Winterswijk (2-4-6-8 RI.422 Bat.Inf) zette in december 2007 zijn eigen verhaal op papier waarin hij ook gewag maakt van de dood van Wim Bink. Eén van de verhalen die ook bij de heemkringtentoonstelling ‘Onze jongens in de Oost’ te vinden was.
de laatste rustplaats te worden vervoerd in Kediri
‘De eerste week – Gedood door eigen vuur……..?’ zette Weekhout boven zijn verhaal. En hij ging verder met:
“Hoe je het ook bekijkt, het was natuurlijk een logistieke prestatie van formaat, dat ons land in de jaren na de Tweede Wereldoorlog een leger van zo’n 150.000 man naar het toenmalige Ned. Oost – Indië wist te verschepen om orde en vrede te scheppen in de aldaar heersende chaos. Zo gingen we aan boord van het troepentransportschip de ‘Kota Inten’ vanuit de haven van Rotterdam op weg voor een zeereis van ruim een maand. Na tussenstops in de havens van Port Saïd, Sabang en Tandjong Priok debarkeerden we in Perak, de haven van Surabaya.
De reis was niet te vergelijken met een hedendaagse cruise. We waren met zo’n 1500 man hoofdzakelijk ondergebracht in drie enorme ruimen, grotendeels onder de waterlijn; de luchtverversing vond plaats via één grote luchtkoker; het rook er niet al te fris…………
We sliepen in stapelbedden van vijfhoog. Vooral op de bovenste tempatjes, toch wel een paar meter hoog, moest je je met riemen goed vastsnoeren, anders zou je op een woelige zee ( zoals tijdens die storm met windkracht 9, waarbij je je bovendien nog hondsberoerd voelde door zeeziekte) zomaar je nest uitkieperen en het beloofde land niet eens bereiken.”
Surabaya
“In Surabaya werden we voor een dag of drie ondergebracht in de Generaal Kromhoutkazerne. De tweede avond mochten we voor het eerst in de stad passagieren.
Wel bewapend met ons Lee-Enfieldgeweer. We waren natuurlijk nog volslagen baroes (groentjes) en om niet in zeven sloten tegelijk te lopen, kregen we het bevel om steeds met minimaal vier man bij elkaar te blijven. We paradeerden op Darmo-Boulevard en Tundjungan en dronken ons eerste pilsje in de Marinierskantine en de Prinses Marijkeclub, want dorst hadden we natuurlijk altijd. Door onze nieuwe groene uniformen ( die nog niet door het wassen en de zon gebleekt waren) en door onze onzekere houding vielen we natuurlijk duidelijk op. Zoals in elke havenstad tierde ook hier de prostitutie welig en we werden dan ook al snel benaderd door heus niet onknappe Oosterse schoonheden: “toean lima rupiah”( vrij vertaald: “mijnheer, vijf gulden voor een wip” ). Met nog vers in ons achterhoofd de griezelige beelden van de voorlichtingsfilm aan boord over geslachtsziekten, kozen we het hazenpad: Tida ( we spraken al een mondje Maleis).”
Kediri
“De vierde dag stond er s’ morgens vroeg al een konvooi van een aantal 3-tonners, begeleid door enkele pantserwagens, klaar om het bataljon naar Kediri te vervoeren, een reis van anderhalve dag. Met onze plunjezakken gingen we aan boord op de open laadbak. Voor het eerst kregen we een beeld van het land. Langs kampongs, rubberplantages, theeplantages en sawahs vorderden we maar langzaam. De afstand was niet eens zo groot, maar de tegenstander had op vele plaatsen de weg gebarricadeerd met omgezaagde bomen, diepe valkuilen en opgeblazen bruggen. Onderweg bleek al gauw dat hier hevige strijd was geleverd, gezien de verbrande huizen en fabrieken. De bevolking was heel afstandelijk en probeerde ons zoveel mogelijk te ontwijken, bang als ze waren dat ze door contact met ons door de tegenstander zouden worden gemolesteerd. De tegenstander bestond niet alleen uit de TNI ( het georganiseerde vrijheidsleger ), maar ook uit meerdere politieke en religieuze groeperingen, die de macht probeerden te grijpen, maar ook uit rampokkende bendes (peloppers).
‘Wim Bink uit Gilze sneuvelde in Nederlands Oost-Indië (vervolg)’