In de nacht van zaterdag 31 januari op zondag 1 februari 1953 werd Nederland getroffen door de grootste natuurramp van de twintigste eeuw. Een zeer diepe depressie met orkaankracht en springtij zorgde dat het water in de Noordzee werd opgestuwd. Tegen dit natuurgeweld waren de dijken niet bestand. Op negentig plaatsen braken dijken door en inwoners van Zeeland, de Zuid-Hollandse eilanden en delen van West-Brabant werden verrast door een grote overstroming. Er verdronken ruim 1.800 mensen en zo’n 100.000 inwoners werden geëvacueerd. Gilze en Rijen werd niet getroffen, maar speelde een rol bij de reddingsacties en hulpacties van de watersnoodramp.
Klik hier voor het complete verhaal.

Nog drie treden! Nog twee treden!

Lau Lavooij, afkomstig uit het Zeeuwse Kruiningen, was bijna vijf jaar toen hij de watersnoodramp in 1953 meemaakte.  ‘De Ramp’ zoals ze nu, zeventig jaar later in Zeeland nog zeggen. Het gebeuren maakte grote indruk op hem en ondanks zijn jonge leeftijd heeft hij er nog scherpe herinneringen aan. In Kruiningen, toen een dorp van zo’n 3000 inwoners, zijn 62 inwoners verdronken. Als voorbereiding voor een themapagina van Heemkring Molenheide in het weekblad, heeft Walter de Vet met Lau gesproken. Maar zijn persoonlijke verhaal is een artikel op zich geworden.
Klik hier voor het complete verhaal.

‘We blijken er al twee te hebben!’
Ook nog een ‘actieve herinnering’ aan plaatje 2 uit ‘Historisch Gilze en Rijen’? De vuurstenen bijl uit het boek van de Jumbo-stickeractie? Een boer uit Rijen meldde zich al snel na het begin van de actie bij de heemkring en vertelde dat hij jaren geleden bij het werk op het land zo’n zelfde soort steen had gevonden. In de buurt van het Kleine Leike in het Rijens Broek. Hij vond hem toen al heel bijzonder en had hem al die tijd bewaard. Of we eens wilden komen kijken? Zonder het te weten sloot hij daarmee naadloos aan bij een actueel speerpunt van de heemkring.
Klik hier voor het complete verhaal.

Waar komen de namen Gilze, Rijen, Molenschot en Hulten vandaan?
Voor ons zijn de namen van de dorpen in de gemeente vanzelfsprekend. Toch moeten ze ooit anders geklonken hebben. Zeker is dat ze anders geschreven werden en ook dat veranderde in de loop van de tijd nog al eens. De eerste schrijfwijzen brengen ons het dichtste bij de oorsprong en kunnen iets vertellen over waar de plaatsnamen vandaan komen. Maar een waterdichte verklaring is niet altijd te geven, vooral niet als er heel veel tijd overheen is gegaan. Het is dan een kwestie van interpretatie en een enkele keer is het gewoon gissen.
Klik hier voor het complete verhaal

Geen elfstedentocht alsjeblieft

Oktober was nog clement voor ons. Maar november is al veel confronterender. Of we willen of niet, we moeten er nu echt aan. Truien en dekentjes tevoorschijn halen, thermostaat wat streepjes terug, slimme meter voortdurend checken en dan toch maar het houthok aanspreken? Gas, water, licht. Het was decennialang zo vanzelfsprekend. Met een draai aan de knop stroomde het ons tegemoet. Als een hoorn des overvloeds. En al waarschuwde het klimaat ons al járen, het was – hoe wrang ook – Poetin die de doorslag moest geven: de knop moet nu echt om. Alsof we terug gaan naar de tijd dat mensen zeiden ‘We zullen maar naar bed gaan, want het kost allemaal licht en vuur’.
Klik hier voor het complete verhaal