Na weer een paar minuten rust duikt opnieuw een drietal Me 109 jagers op die zeer laag over de bossen en velden komen aanvliegen. Vanuit oostelijke richting razen de toestellen in rechte lijn over het veld en vuren met lange salvo’s hun kanonnen leeg. Ondanks de geringe hoogte wordt een toestel geraakt door het afweervuur en zwenkt met een dunne rooksliert en onder luid gejuich van de Gilzenaren naar het noorden om vervolgens de grond in te duiken. Tegen 10.00 uur vliegt een andere Duitse jager met uitslaande vlammen laag over de Chaamse bossen. De vlieger slaagt erin zijn toestel te verlaten en komt aan zijn parachute veilig neer ten zuiden van Molenschot, niet ver van de plek waar zijn machine in een wolk van rook en vuur tegen de grond slaat. Opgelucht het er levend van afgebracht te hebben, trekt hij gretig van de hem door de Engelsen aangeboden sigaret. Voor hem is de oorlog voorbij.
Als na een half uur ook de aanval voorbij is kan de schade worden opgemaakt. Wederom moet op de toch al trieste balans een dode, P. Jansen uit Gilze, en een zwaargewonde worden bijgeschreven. Op het vliegveld schijnt de directe schade alleszins mee te vallen want om 12.05 uur stijgen de eerste jagers weer op, ditmaal om tussen Den Bosch en Breda te gaan patrouilleren en lijkt de toestand weer normaal.
V-1
‘Van alle verschrikkingen die de oorlog voor Gilze en Rijen in petto bleek te hebben, waren de Vliegende Bommen de meest angstaanjagende. Het is weliswaar een feit dat de luchtbombardementen meer doden eisten en meer schade veroorzaakten dan de V-1 ‘s, maar van niets zijn de inwoners zo bang geweest als van de V-wapens. Ontelbare V-1′ s ratelden over de dorpen in de eerste maanden van 1945. Soms bevonden er zich zes tegelijk in het zicht van het dorp. Vijftig of zestig passerende V-1’s in een nacht, was geen zeldzaamheid. De volstrekte onberekenbaarheid, de hoofdoorzaak van de angst die zij inboezemden, werd nog versterkt door het onzalige maar niet onlogische feit dat de Duitsers hun V-projectielen bij voorkeur lanceerden wanneer het slecht weer was. Wij konden ze dan niet zien. Alleen maar horen.
Zij maakten een afschuwelijk, moeilijk te beschrijven geluid. Een onregelmatig, hard ratelend lawaai, dat weerkaatst werd door wolken en aarde. Heel abrupt kon dat ophouden. De V-1 ging dan op zijn scherpe neus staan om loodrecht op de aarde af te wentelen. Verreweg de meeste V-1’s waren op weg naar Antwerpen, maar je wist nooit als je ze zag of hoorde komen, of ze Gilze zouden passeren. De pauze tussen het moment waarop je de door de wolken onzichtbare bom hoorde zwijgen en de explosie was telkens weer een gruwelijke ervaring van misselijk makende angst. Je kon niet wegkruipen en niet vluchten. Anders dan bij vliegtuigen viel de richting waaruit het geluid was gekomen niet bij benadering vast te stellen. Je moest maar domweg afwachten waar het monster zou neerkomen.
Capitulatie
Het is 2 mei 1945 als rond het middaguur enige formaties B 17 bommenwerpers op zeer geringe hoogte passeren. Brachten zij hier dood en verderf, nu droppen zij voedsel om Holland van een dreigende hongerdood te redden. Verder is op deze dag niets opmerkelijks te berichten.
En dan om half vijf in de namiddag van 5 mei 1945 wordt in hotel ‘De Wereld’ te Wageningen de capitulatie van de Duitsers in Nederland getekend.
Aan vijf jaar luchtfront is een eind gekomen … Eindelijk vrij!
U kunt naar het volgende artikel ‘Eerste vliegbewegingen’ of terug naar ‘100 jaar vliegbasis Gilze-Rijen’